Ik merk dat ik sinds een aantal maanden meer aandacht heb voor de mensen om mij heen. Dat kunnen andere ondernemers zijn of klanten, maar ook mensen op het station of in de cafés waar ik werk. Ik sta veel meer open voor mensen en ben meer gericht op het helpen van mensen, zonder dat dit direct te maken heeft mijn het ondernemen.
Een tijd terug was ik aan het hardlopen in de buurt en ik zag lege bierflesjes op de grond staan bij het stoplicht. Bij het voorbij lopen stopte ik even, pakte ik de flesjes en gooide ze 100 meten verder in de prullenbak. Hierdoor voelde ik mij niet alleen goed (karmapunten!), een vrouw die langsreed zag het ook, zette een grote glimlach op en stak haar duim omhoog.
Een tijd geleden schreef ik over het gebrek van een vierde en vijfde versnelling. Vooral wanneer je in de derde versnelling op de snelweg rijdt. In de reacties werd terecht de vraag gesteld hoe je dan aan zo’n vierde of vijfde versnelling komt. Want een probleem aankaarten is soms makkelijker dan de oplossing vinden.
Long story short: ik mis collega’s. Het is heerlijk om vrijheid te hebben, om zelf te bepalen waar, wanneer en hoe je werkt, maar die vrijheid heeft ook een prijs. Namelijk verbondenheid. En dat merk ik vooral nu ik veel oud-collega’s weer opzoek, koffie ga drinken, bij ga praten, oude herinneringen ophaal en zie waar zij werken.
