Afgelopen week heb ik mij verbaasd, verwonderd, geërgerd en inspiratie opgedaan voor deze blogpost. En dan doel ik voornamelijk op mijn tijd in de trein vanuit Amsterdam. Ik had een goede dag gehad en in mijn enthousiasme iets langer blijven zitten dan de bedoeling, dus ik had rond 7 uur de trein richting Utrecht. Ik zocht een mooi plekje uit bij het raam, liet mijn telefoon expres even voor wat het was en staarde uit het raam naar het perron. Toen de trein bijna begon de rijden, toen begon de inspiratie.
Aan de andere kant van de coupé kwam een vrouw binnen gestormd, hijgend en zwetend. Ze had nét op tijd de trein gehaald (die overigens elke 10 minuten vertrekt). Terwijl ze door de coupé liep hijgde ze nog na en voor ik het wist plofte ze neer op de stoel tegenover mij. Al puffend gooide ze 3 tassen op de lege stoel naast haar, probeerde ze tegelijkertijd haar jas uit te trekken en haar maaltijdsalade op het tafeltje te zetten. Ook had ze oortjes in en maakte ze (daarom?) geen contact met haar omgeving.
Toen ze zat, ontdaan was van jas en tas, leek het mij tijd voor haar om even op adem te komen (ik werd er zelf onrustig van). Zij besloot dat ze zo snel mogelijk de maaltijdsalade naar binnen moest werken. Nog zwetend en puffend strooide ze de dressing over haar salade en begon ze te eten. Je weet hoe dat gaat als je eigenlijk nog bij moet komen, dat gaat niet heel charmant en al smakkend en naar adem happend besloot ze ook nog even te appen en het nieuws te checken. Ik borrelde van onrust inmiddels, maar besloot vooral te observeren en te blijven kijken omdat ik deze show ook wel erg amusant vond.
Toen de maaltijdsalade op was moest alles natuurlijk weggegooid worden dus opende ik de prullenbak voor haar en vroeg haar of het gesmaakt had. Zij verstond mij niet, deed haar oortjes uit en knikte daarna. Ze was dus ook nog muziek aan het luisteren! Na het diner was het tijd om de oortjes weer in te doen en te gaan bellen. Dit gecombineerd met het bijwerken van de make-up en het fatsoeneren van haar haar, bracht ook niet de rust waar ik op dat moment zo naar verlangde.
Ik had zelf inmiddels het idee dat ik een marathon gelopen had en was de hele dag nog niet zo moe geweest. Ik vroeg mij af of ik voor haar in zou willen huren als coach, dat was een snelle nee. Toen ging ik bedenken in welke rol ik haar wel zou vinden passen: Manager? Kapster? Kok? Masseur? Ontwerper? Projectmanager? Ik kon niets verzinnen. Op geen enkele manier zou ik zo iemand aanbevelen of diensten af willen nemen.
De reden? Ze straalt zoveel onrust uit dat haar hele omgeving hier onrustig van werd (ik in dit geval). Aan de andere kant gunde ik haar heel erg een bepaalde rust. De rust om het overzicht te bewaken. De rust om te observeren, om aandacht te hebben voor de ander, om creatief te zijn, met nieuwe ideeën te komen, om te doen waar ze goed in is en om zichzelf even te vervelen.
Gun jij jezelf ook weleens rust? En verveel jij jezelf weleens? Dan komen vaak de mooiste ideeën. Zonder rust had ik deze blogpost nooit geschreven. Voor mij is rust uitstralen een kwaliteit en verhoogt dit iemands betrouwbaarheid. Rust gun ik iedereen.
