Mijn jeugd was grotendeels in de jaren ’90, waarin er enorme technologische vooruitgang werd geboekt en waarin de economische groei oneindig leek. Als vanzelfsprekend werd aangenomen dat meer welvaart beter is. Dat leerde ik namelijk op school, tijdens mijn studie International Business en dat zag ik terug in mijn werk. Hier is onze samenleving op gebouwd.
De afgelopen jaren ben ik mij meer gaan verdiepen in sociale ondernemingen. Organisaties die niet enkel economische waarde creëren, maar ook sociale of maatschappelijke waarde. Denk aan sociale ondernemingen of aan B.Corps. Ook circulaire ondernemers kijken verder dan puur de economische waarde van hun business. In mijn zoektocht ben ik inmiddels ook nieuwsgierig geworden naar het concept “groei” in het algemeen. Ik heb het altijd onlogisch gevonden dat groei de enige weg is.
Neem bijvoorbeeld de salarisontwikkeling binnen vrijwel elke organisatie. Waarom gaan we alleen maar meer verdienen (hoe ouder we worden) en heerst er een taboe op demotie? Want voegen oudere, meer ervaren werknemers ook altijd meer toe dan jongere, minder ervaren werknemers? Die kans is natuurlijk aanwezig en ik wil ook niet betogen dat dit niet het geval is, maar volgens mij is dit geen wetmatigheid.
Kennis en ervaring speelt absoluut een rol en kan een grote kwaliteit zijn. Echter is flexibiliteit en lerend vermogen om je aan te passen aan nieuwe omstandigheden dat ook. En daarom vind ik het vreemd dat mensen altijd meer gaan verdienen, vooral bij grotere organisaties. Het lijkt ingebakken te zijn in ons denken, dat we altijd vooruit moeten, meer moeten willen en willen groeien. En dat herken ik zelf ook. Maar wat als we dit loslaten?
Als we kijken naar de laatste 60 jaar dan hebben we veel meer welvaart (een verviervoudiging), maar niet per se meer welzijn. Veel in onze maatschappij is vooralsnog gericht op meer. Meer werken, meer verdienen, meer uitgeven, meer spullen, meer kleding, meer ervaringen, meer sparen, meer investeren en daardoor meer tijd en geld nodig hebben. Veel minder vaak hoor je mensen verlangen naar minder. Minder werken (ok, die misschien nog wel), minder verdienen (hoor ik zelden), minder uitgeven, minder spullen, minder kleding, minder ervaring, minder sparen, minder investeren en daardoor tijd en geld over hebben.
Veel van mijn blogs gaan over inzichten die ondernemers krijgen gedurende ons traject. Vandaag gaat het over mijn inzichten. De afgelopen maanden hebben een aantal dingen in een stroomversnelling gebracht. En een van de gevolgen is dat ik hier nog meer mee bezig ben. Wat vind ik belangrijk en hoe zou ik hier invulling aan willen geven?
Ik ben hier zelf al langere tijd mee bezig en zie ook steeds meer mensen om mij heen bewuster kiezen wat zij belangrijk vinden en niet altijd op zoek zijn naar meer. Want zoals ik ook in mijn vorige blog schreef: meer van het ene is minder van het andere. Dus meer werken is minder vrije tijd. En hoe mooi is het om een andere uitgangspositie te nemen? Niet de hoeveelheid uren die je werkt, maar de tijd die je wilt om andere dingen te doen. Tijd is geld, maar geld is ook tijd.
Dus in plaats van leven naar je werk, waarbij je uitgaven afstemt met je inkomsten, kun je ook werken naar je leven, waarbij je je inkomsten afstemt met je uitgaven. Het lijkt een klein verschil maar het is wel een belangrijke. Zodra je kritisch wordt op je uitgaven en daarmee op je tijd, is een beslissing om een dag minder te gaan werken ineens veel makkelijker. Hoewel iedereen hier anders mee om gaat, is het voor iedereen goed om hier eens bij stil te staan. Wat is voor jou het meest belangrijk?
