Vorige week schreef ik over de inspiratie die ik krijg door de huidige situatie voor een mogelijke veranderende maatschappij. Uiteraard ben ik zelf ook onderdeel van deze maatschappij. En mijn bedrijf ook. Daarom wil ik het vandaag iets dichter bij mezelf houden. Of eigenlijk heel dicht. Want ik heb gemerkt dat deze anderhalve-meter-economie zijn weerslag heeft op mijzelf. En die is minder positief.
De mensen die mij kennen weten dat ik graag onder de mensen ben. Dat ik onaangekondigd koffie kom drinken, dat ik altijd in ben voor een etentje, borreltje of brainstorm. Dat ik graag mensen help of coach, dat ik het heerlijk vind om dingen te organiseren en het fijn vind om vaak dingen te vieren met mensen. Met een high five, een knuffel, een taart of “desnoods” een fles champagne.
Dat geeft mij energie, dat geeft voldoening, daarvoor kom ik mijn bed uit en daarvoor fiets ik stad en land af (als het moet, geen must). Zoals je wellicht ook is opgevallen zijn deze dingen sinds een maand allemaal niet meer mogelijk. De anderhalve-meter-economie in combinatie met het thuiswerken en het gebrek aan een huisgenoot, zorgen ervoor dat de hierboven beschreven brandstof niet aangevuld wordt. En dat is jammer. En lastig. Want dat blijft nog wel even zo.
Ik ben gelukkig gezond, heb een prachtige keuken (heb je de bar al gezien?), heb veel lieve mensen om mij heen (keurig op afstand) en heb ook nog eens het geluk dat ik een hele toffe samenwerking met Devise heb op dit moment. (Superblij mee Tom, Renco en Peter!) En daar ben ik ook echt allemaal heel blij mee. Maar de spontaniteit-brandstof is even heel beperkt. En mijn fysieke contact met anderen ook.
Wat ik hieraan ga doen? Dat is een goede vraag. De eerste stap is volgens mij gezet met deze blog. Erkennen dat het zo is. Accepteren dat het zo is. En dat gewoon even laten zijn.
En daarna kijken we weer verder “on a positive note”.
